Gozlerimi kapayip aciyorum. Belki kendime gelirim diye dusunuyorum.
Ise yaramiyor.
Dogru yolu bulmak bana o kadar zor geliyor ki. Hele bir de beni elimden tutup yonlendiren birisi yokken.
Acaba ne yapsam diyorum. Paulo coelho kitaplarindaki kadinlar gibi mi davransam? Yolunu kaybetmeden, dogru yolun ne oldugunu anlamayan o kadinlar gibi. Yoksa, hollywood filmlerindeki gibi kasimda ya da herhangi bir ayda aski ve sonuc olarak da kendilerini bulan kadinlardan olmayi mi "umsam"?
Saklamak istemiyorum icimden gelenleri, yasamayi paylasmak istiyorum.
Biktim artik paylasmayi bilmeyenlerde yasamayi aramaktan.
Bla bla bla, zart zurt, öyle böyle. İşte.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder