Bu yazimi cok sevdigim bir arkadasim icin yaziyorum. O kim oldugunu biliyor...
Bugun uzun bir sureden sonra disari ciktim ve kafami dagitmak istiyordum. Kafami da dagittim sonuc olarak, eski bir kac yuzu gormek gercekten bana baya iyi geldi.
Guzel baslayan gece, her ne kadar guzel bitti diye adlandirilsa da, ne yazik ki bi arkadasim icin o kadar guzel degildi sanirsam.
Hani bazi insanlar olur, seversiniz bir gun, ertesi gun kacarsiniz. Sevgileriyle size zarar veren bu mahalden, onda neyiniz varsa birakir kacarsiniz. Sevgi muessesesinde terimlesmis bir adi olmasi gereken bu olgu, sanirim hepimizin basina eninde sonunda bir sekilde gelmis ya da gelecek bir durum.
Arkadaslarla bulusuldugunda, hep bu kacilan kisi ucundan kosesinden bir yad edilir ve hayata devam edilir genellikle; ama arkadaslar her zaman gercek duygulari anlatinin gozunden hemen okur; ancak okumamazliktan gelir. Cunku kacana saygi gosterilmelidir.
Onumuzde birer biramiz, gece guzel ilerlerken, "iti an comagi hazirla" mi desem, "iyi insan lafinin ustune" mi desem (pozitif bir yaklasim sergilemek adina) bilemedim, kacilan cocuk oylece karsimiza cikti. Arkadasimin titreyen kollari, kisa surede titreyen bacaklar ve titreyen bir masaya dondu. Bir anda her seyi coktu ve ne yapacagini sasirdi. "O" oradaydi. Onunla ayni havayi soluyordu.
O an dusundum ve aklima su soru geldi: "bir insanin baska bir insana boylesine etki etmeye hakki var mi?" Bence yok. Bence bu bir suc bile sayilabilir; cunku oyle anlarda insan kendisi olmaktan cikiyor, ben de gordum bunu birinci gozden.
Araya mesafeler koymanin ve aski/sevgiyi bilerek kacirmanin ya da askin/sevginin kacmasina izin vermenin cezasini kalp ve vucut cekiyor. Beyin hayatina devam etse de kalp, gunun birinde isyan ediyor ve o garip duygu bedeni ele geciriyor.
"O" cocuga seslenerek sozlerimi bitirmek istiyorum: ya arkadasimin karsisina cikma, ya da adam gibi hayatina geri gir. Gitmenin bile bir adabi olsun.
P.S: kendimi tam bir arabesk Carrie Bradshaw gibi hissediyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder