Blogu fazla boslamisim. Olucak is degil acikcasi. Aslinda yazmiyor degilim, yazmaya devam ediyorum; ancak yayinlamiyorum. Nedense bir guc beni o yayinla tusuna basmaktan alikoyuyor. Belki bu yazdigimi bile yayinlamam, bilemiyorum. Her neyse.
Bazen dunyanin kendi cevremizde dondugunu dusunmek ne kadar da kolay oluyor degil mi? Her seyin "ben" odakli suregeldigini dusunmek, diger insanlarin "ben"den baska amaclari olmadigina inanmak... Bunlarin hepsi hayata biraz daha anlam katmak icin cabalarimiz herhalde. Herkesin farkli farkli seyler ve amaclar icin calistiklarini dusunmek gercekten de isin icinden cikilmaz bir boyuta goturuyor insani.
Paranoyaklik sanirsam hepimizin kaninda var - ki ben paranoyak bir insan degilimdir. Tam tersine karsimdakine aninda inanan bir insanimdir; hayatimda komplo teorilerine pek yer vermem. Ote yandan, insanlari hicbir zaman tamamiyle taniyamayacak olmak da biraz uzucu. "Ya bana boyle derken, baskasina da boyle diyorsa?" sorusu, ne yazik ki, en paranoyak degilim diyen insanin aklina bile eninde sonunda geliyor.
Iste boyle bir anda en guzel kacis, "Evrenin merkezi benim" diyerek oluyor. Merkez siz oldugunuz icin, herkes size calisiyor ve sizden baska bir olusum -kendileri disinda- hayatlarinda olmuyor. Belki de dunyanin en egoistce dusuncesi bu; ama eminim ki her insanin aklindan en azindan bir kere gecmis bir fikirdir bu.
Saat 1.00 olmus. Onumde test kitabi, bugun 20 saate yakin uyudugum icin gozlerim faltasi gibi acik. Etrafimda kimse yok, ne ben kimsenin farkindayim, ne de kimse benim farkimda. Ha, bi de oturmus evren benim etrafimda donuyor diyorum. Kiza bak!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder