Yine sacma maceralara yol aldigini hissettiginde, kacmali insan o yoldan.
Hep icindeki cocugu dinleyip; saf, oldugu insani ortaya koydukca, o maceralarin sonu gelmiyorsa, durmali insan.
Ucu olmayan, uzak denizlere pupa yelken acildigini farkedince, olmayacak yollara girmemeli insan; hele kara cok uzaktayken.
Kendi dunyasinda sonu guzel hikayelerine kanip, onlari beklememeli; olmayacaklarla yuzlesmeli. Kacmamali. Kalp kirikliklarindan ders almali, gerekirse kabuguna cekilmeli.
Kalbinin anahtarini kendisi bulup, kalbini kapatmali gerekirse. Zamani gelince acarim diye ummali; ama o gunu beklememeli.
Ani geldiginde anlamali insan ve susmali.
Susuyorum.
Beklemiyorum da.
Sadece susuyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder