Son zamanlarda hissettiklerim, ne yapacagimi bilemem, her sey ust uste geldi sanirsam. Butun dengelerimin bozulmasi ve en sonunda en yakin arkadasimin bile bana "ya kal, ya da hayatina devam et" demesi, karar vermem gerektigini bana hatirlatti.
Yorgunum. Karsimdaki insanlarin aniden degismesi ve benim bunlari anlamlandiramam beni yordu. Secimlerimin yanlis cikmasi ve artik sucun da bende olmamasi beni yordu. Yakin arkadaslarimin da bunun farkinda olmasi, "sen iyiyi hakediyorsun" demesi bana yorgun oldugumu tekrardan hatirlatti.
Biktim. Hep bir seyler icin ugrasiyor olmaktan biktim. Karar vermek zorunda olmaktan ve iliskilerin elinde sonunda ak ve kara arasinda bir secim yapma raddesine gelmesinden biktim. Ayni seyleri duymaktan, o duydugum seylerin cozum olmamasindan biktim.
Biriktirdim. Garip (!) dunyamda soyleyemedigim her seyi biriktirdim. Her an onlari soylecek cesareti icimde barindirdim; ama ayni an icinde kaybettim.
Ben vazgecmem. Daha dogrusu kolay kolay vazgecmezdim. Artik vazgeciyorum. Oldugunu sandigim o dunya yok, bir dunya varsa da oldugunu sandigim o insan orada yasamiyor.
Yanildim; ama zaten tanimiyordum, tanimiyormusum.
Bla bla bla, zart zurt, öyle böyle. İşte.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder