Yesil, upuzun cimler. Hafif esen bir ruzgar ve cimlerin uzerinde uzanmak. Gozleri kapamak ve dogayi dinlemek. Ucan kuslari, hisirdayan dallari icinde hissetmek.
Garip bir seyler duyumsamak bir an; ama yine de gozleri acmamak. Kararsiz kalmak, guvenmeye calismak, denemek.
Daha sonra bir an bir damla dusuyor tene; ama gozleri acmak yok. Icinde oldugun dunyaya tutunmak en guzeli. En guzeli gozler kapaliyken.
Ikinci damla. Uc. Dort ve bes...
Takiben bir gok gurultusu ve artik cilginca hareket eden cimlerin vahsi ugultusu. Gozleri acmak yoktu belki; ama daha fazla tutunamiyordu insan. Kim oldugunu bilmedigin bir insan icin bir dunyada kaybolmak kolay gorunse de zordu. Hele firtina da cikmisken.
Garip bir seyler oluyor. Gozler aciliyor.
Sen kimsin?
Bla bla bla, zart zurt, öyle böyle. İşte.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder